Το Αββαείο του Νορθάγκερ. Τζέιν Ώστιν

Σε μια διήγηση που διεξάγεται με τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής η Ωστιν στο Αββαείο του Νορθάγκερ πληρεί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να συνδέσουν εμπράκτως το ονομά της με ένα ακμαίο συγγραφικό ταλέντο και μια αφηγηματική δράση ικανή να ελιχθεί ανάμεσα σε ποικίλα φαινόμενα κοινονικοπολιτικής φύσεως, τα οποία διαχειρίζεται με εξαιρετική διορατικότητα και πνευματική διαύγεια, παράλληλα με το είδος του ρομάντζου, που υπηρετεί με τον πιο συναρπαστικό και φροντισμένο τρόπο. Για μένα, που το εν λόγω έργο της μού ήταν γνωστό από την τηλεοπτική του μεταφορά και όχι ως κείμενο, η ενασχόλησή μου μαζί του υπήρξε μια αποκαλυπτική εμπειρία, η οποία επιβεβαίωσε αρχικώς την ήδη διαμορφωμένη μου γνώμη για τη συγγραφική της δεινότητα, ενώ την ίδια στιγμή με εξέπληξε με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο, εγείροντας προσδοκίες, που μέχρι τότε δεν είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να διατηρεί, αγγίζοντας μάλιστα το σημείο να το θεωρήσω μία από τις καλύτερες δημιουργίες της. Η λεπτή, διακριτική αλλά πάντα ευδιάκριτη ειρωνεία τής γραφής της, τα πλούσια διαλογικά μέρη του βιβλίου, που όχι μόνο ζωντανεύουν την πλοκή αλλά προσδίδουν χαρακτήρα στους ήρωες αποφεύγοντας την περιγραφική διαδικασία της ιδιοσυγκρασίας τους, η κριτική της διάθεση σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, η βαθιά γνώση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, που σε μέρη αγγίζει το βάθος- ως προς την αναλυτική προσέγγιση και εγκυρότητα- ενός Ντοστογιέφσκι, το καλοπροαίρετο περιπαικτικό ύφος του λόγου της τόσο αξεχώριστο πια από τη συγγραφική της ταυτότητα, φορτισμένο στην προκειμένη περίπτωση με μια ωριμότητα, που του προσδίδει μια πιο πλούσια σε έκφραση ευαισθησία και η γενικότερη δομή της δημιουργίας της, κάνουν το Αββαείο του Νορθάγκερ μια ξεχωριστή- από κάθε άποψη (μορφική, γλωσσική, πλοκή) συγγραφική απόπειρα. Η μετάφραση της Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου είναι άψογη και ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα στην απόδοσή της. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σμίλη.