Φαλκό.Αρτούρο Περέθ - Ρεβέρτε. Εκδόσεις Πατάκης.

Ο Περέθ- Ρεβέρτε αναβιώνει μια ιστορική περίοδο ιδιαιτέρως ταραγμένη και γι' αυτό άλλωστε προσφέρεται ως το ιδανικό πλαίσιο μιας μυθιστορηματικής εξέλιξης. Ένα βιβλίο με ενδιαφέρουσα πλοκή κυρίως εξαιτίας του προαναφερόμενου ιστορικού του πλαισίου, ενδιαφέροντα διαλογικά μέρη, γρήγορες και έξυπνες στιχομυθίες, που υπηρετούν στη λεπτομέρειά τους το ύφος του λόγου του Ρεβέρτε. Ωστόσο, στιγμές, αυτό γίνεται το βασικό μειονέκτημα της έκφρασης του καθώς αναλώνεται υπερβολικά στη σύμβαση του λόγου με το noir είδος στο οποίο ανήκει, ακυρώνοντας κάθε πιθανή πρωτοτυπία. Εν ολίγοις παίρνεις αυτό που σου αποκαλύπτεται εξαρχής και μάλιστα σε δόσεις, που κάνουν τις περιγραφές αλλά και κάποιους εκ των διαλόγων του εκτός από αναμενόμενους και στερεοτυπικούς, βγαλμένους σαν από το εκμαγείο της προσωπικότητας του κεντρικού του ήρωα Φαλκό. Αν σας αρέσει το είδος και δεν έχετε υπερεκτεθεί σε ανάλογης έκφρασης δημιουργίες υποθέτω θα σας αρέσει. Προσωπικά, όσο εξαιρετικός κι αν θεωρείται ο Ρεβέρτε, με άφησε εκτός από αδιάφορη και ενοχλημένη για το τρόπο που παρουσιάζει τη γυναίκα στο κείμενο του. Και μέχρι εδώ ήταν η πολύ κομψή εκδοχή της άποψής μου για μια δημιουργία, που πιστεύω πως από λάθος μπέρδεψε το "κ" με το "λ" στο όνομα Φαλκό, ενός ήρωα βγαλμένου από τις πιο στερεοτυπικές ανδρικές φαντασιώσεις όπου ο τυχοδιώκτης- κακό παιδί- καρδιοκατακτητής- παίχτης- που τις γυναίκες σαν τα ζάρια τις μπεγλέρισε, είναι στην μυθιστορηματική πραγματικότητα του συγγραφέα ο "κατάσκοπος που κουτούποσε" τους πάντες στο πέρασμα του γιατί όπως ισχυρίζεται τελειώνοντας τη διήγησή του "δεν υπήρχε γυναίκα που δε θα' πεφτε μ' εκείνο το χαμόγελο" ! Τα συμπεράσματα δικά σας.