Ο παίχτης. Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

Στον "παίκτη" ο Ντοστογιέφσκι υποστηρίζει τη μυθιστορηματική του βάση με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Απεικονίζει πολλές απ' τις προσωπικές του ψυχολογικές και πρακτικές ταλαιπωρίες, εκθέτει το πάθος του για τον τζόγο, καταδεικνύει την παραπλανητική αίσθηση της ηδονής και παντοδυναμίας που "κερδίζει" ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς, ο ήρωάς του, παίζοντας και ρισκάροντας. Τα πρόσωπα που πλαισιώνουν τη δράση του καθρεφτίζουν τα ήθη της εποχής, της Δυτικής Ευρώπης, μιας Γαλλίας που παρακμάζει χωρίς να παραδέχεται την πτώση της, και την "υπεροχή" των Ρώσων που φροντίζει, έστω και ακροθιγώς να ενσταλάζει στις γραμμές των μυθιστορημάτων του, σατιρίζοντας πάντα με την έμφυτη αντιληπτική του ικανότητα τις διακυμάνσεις στις αδυναμίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο Ντοστογιέφσκι ειρωνεύεται, σαρκάζει, ξεγυμνώνει τους ήρωές του ψυχολογικά, τους εξανθρωπίζει βουτώντας τους στα πάθη και την παραφορά τους και τους εξυψώνει με την αισθητική- καλλιτεχνική του προσέγγιση ευπαθείς και ευάλωτους, και γι'αυτό ιδιαιτέρως ευανάγνωστους, ώστε να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου στις πράξεις τους, αντικρίζοντας τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια. Ο λόγος του ειρωνικός, με την ταχύτητα της δημιουργικής πίεσης, αξιοποιεί τις ποιητικές δυνατότητες της φαντασίας του με εκφραστική διεισδυτικότητα και ακρίβεια. Από τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλος.