Ο καθηγητής. Σάρλοτ Μπροντέ. Εκδόσεις Σμίλη.

Ο λόγος της Σάρλτοτ Μπροντέ ενσωματώνει δύο ετερογενή -εκ πρώτης όψεως -χαρακτηριστικά, που ωστόσο συνθέτουν την αρμονία και ιδιαιτερότητα της έκφρασής της και δεν είναι άλλα από την οξύτητα, μια οξύτητα που ευνοεί την επεξεργασία των δεδομένων της ώστε να γίνει εξαιρετικά λεπτομερής και διεξοδική στις περιγραφές της χωρίς να κουράζει, και ευνοείται από τις ίδιες αρχές μεταφέροντας στη γλωσσική της απόδοση χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν στην ευρυνοϊκότητα, την ισχυρή αντίληψη και την παρατηρητικότητα, οι οποίες αγγίζουν ειλικρινά τη διορατικότητα και την προσηλωμένη- στο έργο του- αντίληψη ενός profiler, καθώς οι γνώσεις της για την ανθρώπινη ψυχολογία και πώς αυτή συνδυάζεται με τις συμπεριφορές και τα κληρονομικά χαρακτηριστικά όπως και τις επιδράσεις του περιβάλλοντος απαντώνται σε εντυπωσιακό βαθμό καλλιέργειας, ενώ την ίδια στιγμή η σύνεση του ίδιου αυτού λόγου, που στη βάση του διαθέτει μια καλαισθησία λεπτή και ευαίσθητη, μοιάζει να χαϊδεύει τις αισθήσεις και να εκφέρει με τον πιο ευκρινή, αποδοτικό και προσεκτικό τρόπο τα νοήματά του. Οι χαρακτήρες της Μπροντέ δομούνται με εξαιρετική ευστοχία και μεθοδικότητα, αποκαλύπτουν τις πτυχές τους μέσω της παρατήρησης της ίδιας της δημιουργού, που καταγράφει ακόμα και τις πιο ανεπαίσθητες διακυμάνσεις στη συμπεριφορά τους, και αφήνει τα υπόλοιπα να εκμαιευθούν ως συμπεράσματα από τον αναγνώστη πάντα με την αρωγή της συγγραφέως, για να αντικρίσει προσωπικότητες ακέραιες, με ευδιάκριτη τάση προς την υπευθυνότητα, φιλαλήθεια, σεμνότητα, και πίστη στο προσωπικό τους σύστημα αξιών και αρχών. Στην αφηγηματική της τεχνική εντασσει συχνά τεχνάσματα αποοικειοποίησης εξασφαλίζοντας την άμεση επικοινωνία της με τον αναγνώστη μέσω του αφηγητή της και πρωταγωνιστή της ιστορίας της. Από την πλοκή απουσιάζουν οι τρομακτικές αποκαλύψεις, οι αδιανόητες ανατροπές όμως πέρα από μια ηθικοδιδακτική ταση και την ξεκάθαρη υποστηριξη της προτεσταντικής λογικής, που και παλι δικαιολογείται λαμβάνοντας υπόψιν το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο δράσης, όπως και τις συνθήκες ζωής της δημιουργού, δεν αφήνει κενά, που μπορείς να καλύψεις με δυσαρέσκεια.

Το βιβλίο το λάτρεψα για ένα εκατομμύριο λόγους, κάποιοι μάλλον προσωπικής ιδιοσυγκρασίας για να αναφερθούν χωρίς το φόβο να κάνουν επισφαλή την προσπάθεια μιας αντικειμενικής θεώρησής του, αν υπάρχει αντικειμενικότητα στην κρίση, η οποία ορίζεται κατά ένα μέρος έστω από την ιδιαιτερότητα του προσωπικού γούστου. Με συγκίνησε, με ταξίδεψε, με ξεκούρασε και με παρέσυρε σε μια οικειοθελή αναζήτηση του περιγραφόμενου ιδανικού μέσα στην απλότητά του.