Νορβηγικό δάσος. Χαρούκι Μουρακάμι.

Ο Μουρακάμι θίγει και πάλι τις υπαρξιακές του ανησυχίες με ένα παρατεταμένο και νοσταλγικό flash back, στη νεότητα του Τόρου Βατανάμπε, υπό τις μελωδίες των Beatles, κι όχι μόνο. Οι αφηγηματικές του επιλογές συμπορεύονται με τις λιτές φόρμες, σχεδόν σταθερά συνεπής σε αυτό σε κάθε του δημιουργία. Ο λόγος του μοιάζει προφορικός, σχεδόν αυτόματος, χωρίς όμως να παρασύρεται σε ασάφειες. Αντιθέτως, αντιστεκόμενος σθεναρά στις λοξοδρομήσεις των φαντασιώσεων, πειθαρχεί με την ακρίβεια ενός καλοακονισμένου μαχαιριού στις προκλήσεις της πλοκής του, και πετυχαίνει μέσω της ιδιότυπης μηχανικότητας της έκφρασης του, να γίνει αδυσώπητα συναισθηματικός και στιγμές αφόρητα μελαγχολικός αγγίζοντας τα όρια της ευθιξίας. Τελειώνοντας το αναγνωστικό ταξίδι νιώθεις άδειος και γεμάτος ταυτόχρονα, και αυτό που μόλις ολοκληρώθηκε εύχεσαι να βρισκόταν και πάλι στην αρχή για να έρθεις ξανά αντιμέτωπος μαζί του με την προσδοκία αυτή τη φορά ο αγώνας σας να κρατήσει λίγο παραπάνω.