Η τελευταία φορά. Βασίλης Κοντογουλίδης.

Θα μπορούσε να είναι η νοσταλγική ανάμνηση μιας Ελλάδας που πέρασε, με τις μυρωδιές ενός παρελθόντος που χάθηκε και νοοτροπίες που πλήγωσαν εν τέλει τους πάντες. Θα μπορούσε να είναι η ιστορία ενός άνδρα που στην μεταγενέστερη πια ωριμότητά του κάνει έναν απολογισμό ζωής. Το πρόβλημα είναι πως κάνει ένα πέρασμα επιφανειακό σε όλα τα παραπάνω, χωρίς εμβάθυνση σε τίποτα, και ο κεντρικός ήρωας καταλήγει να παρατηρεί τον κόσμο κ τη ζωή του με την πλέον στερεοτυπική αντίληψη του μεσήλικα Έλληνα, που έχει λάβει την τυπική ακαδημαϊκη μόρφωση που του εξασφαλίζει έναν κάποιο λόγο στην κοινωνία, έχοντας έναν αχταρμά στο μυαλό του από ετερόκλητα στοιχεία όπως η πολιτική (δεξιά, αριστερά, κέντρο σημειώστε τρισοπαλία),η θρησκεία προσεγγιζόμενη με μια χρησιμοθηρική αντίληψη που παλεύει (ατυχώς κατά τη γνώμη μου)να εξελιχθεί σε βαθιά πίστη, ημιτελείς έρωτες, για την ανεπάρκεια των οποίων αποκλειστικός υπεύθυνος είναι η γυναίκα, ενώ ο άνδρας παραμένει αυθεντικός, ρομαντικός, αυτάρκης εντέλει στην ουσία του και τη δυναμική του προσωπικότητα. Προσθέστε κι έναν λόγο που παλεύει να εκπληρωθεί στην απλότητά του με μικρά ξεσπάσματα φιλοσοφικής ενατένισης και ολοκληρώστε την εικόνα.