The Good Liar

Η ταινία ήταν μια μικρή έως μεγάλη απογοήτευση. Με δύο τεράστια ονόματα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους όφειλε τουλάχιστον να κρατήσει τα προσχήματα της κινηματογραφικής της αξιοπρέπειας, χάριν της ίδιας της τέχνης που υπηρετεί, αλλά το χάνει στα σημεία, στις παρυφές της έκφρασής της καθώς απομακρύνεται από τον πυρήνα της πλοκής. Η αφηγηματική της ροή επενδύει σε μια μακρόσυρτη χρονική δομή, η οποία όχι μόνο δε θα ενοχλούσε αλλά θα αποτελούσε και αναγκαία σύμβαση, αν το αποτέλεσμα δεν εξοστράκιζε από μόνο του κάθε ενδιαφέρον για τις αποκαλύψεις, που ξεπετάγονται όλες μαζί προς το τέλος, σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, χωρίς ίχνος έστω μιας αληθοφάνειας. Η προσπάθεια εντυπωσιασμού καλύπτει την καλλιτεχνική έκφραση, αποδομεί τον μηχανισμό της εκλεπτυσμένης και ως εκ τούτου της επιτυχούς και πειστικής απόδοσης των πληροφοριών και υποτάσσεται στην πρόχειρη αμηχανία εξηγήσεων χωρίς στέρεες βάσεις, παρά την ιδιαίτερα αρμονική ισορροπία που λειτούργησε σαν προστατευτικό πλέγμα μέχρι τουλάχιστον το μέσον της ταινίας.